25 lat minęło

autor zdjęcia: Tomasz Malinowski

źródło: Polfilm/EAST NEWS

„Psy 2”: i kino gatunkowe, i dyskusja o kraju

Lew Rywin był producentem filmowym pełną gębą, udowodnił, że można stworzyć komercyjny polski hit filmowy, który zarobi sam na siebie. Należy więc żałować, że miał lwie ambicje 
nie tylko na polu filmu.

Międzynarodowy sukces „Idy" Pawła Pawlikowskiego, która przed zaledwie tygodniem otrzymała Europejską Nagrodę Filmową, jest symbolicznym zamknięciem okresu 25-lecia polskiego kina w czasach po upadku komunizmu. Warto się więc pokusić o krytyczną ocenę tego okresu w kinematografii kraju nad Wisłą. Bo to raczej nie teatr, w swych najlepszych przejawach skierowany do najbardziej elitarnej publiczności, ani tym bardziej współczesna polska literatura, której fabularny kościec oparty na dialektyce i dychotomii społeczno-politycznych postaw rozsypał się jak domek z kart, lecz właśnie polskie kino, rozwieszone gdzieś między swą dawną wielkością, współczesnymi wyzwaniami filmowego rynku i żądaniami społeczno-politycznej rzeczywistości, daje pełny obraz przemian zachodzących w Polsce po 1989 r.

Legenda Zespołów Filmowych

Wiadomo, że po 1989 roku, kiedy polskie kino zostało pozbawione najpoważniejszego producenta, czyli państwowych pieniędzy, coś musiało tąpnąć. Stopniowa erupcja Komitetu Kinematografii, którego mimo wielu podejmowanych prób nie udało się uratować (za bardzo naznaczony był cenzuralną skazą lat PRL), spowodowała katastrofę w strukturach filmu polskiego, którego twórcy w większości przypadków nie bardzo martwili się o wyniki frekwencyjne w kinach, zdani jedynie na łaskę i niełaskę kinematograficznych dysydentów....