Wbrew sędziowskiej społeczności

autor zdjęcia: Krzysztof Skłodowski

źródło: Fotorzepa

Konferencja „Niezależność sądownictwa gwarancją praw i wolności” w siedzibie Krajowej Rady Sądownictwa w 2015 r..

Sędziowie słyszą: mam większość parlamentarną, więc robię, co chcę.

W preambule kodeksu z Bangalore, będącego zbiorem zasad postępowania sędziów, stwierdza się, że:

>kompetentni, niezawiśli i bezstronni sędziowie są niezbędni, jeżeli sądy mają pełnić swoją funkcję strażników konstytucji i państwa prawa;

>zaufanie społeczne do wymiaru sprawiedliwości i jego moralnej siły oraz uczciwości jest rzeczą najbardziej doniosłą we współczesnych społeczeństwach demokratycznych.

Polska konstytucja za wartość szczególnie chronioną uważa demokratyczne państwo prawne. Pojęcie: demokratyczne państwo prawne wiąże się z innym pojęciem, a mianowicie: państwo sprawiedliwe (art. 2 w związku z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 174 i 175 ust. 1 konstytucji). Urzeczywistnianie idei państwa sprawiedliwego konstytucja powierza sędziom.

Ta nieczułość jest zaletą

Nie ma niezależnych sądów bez niezawisłych sędziów. Taki jest sens art. 186 ust. 1 konstytucji, zgodnie z którym Krajowa Rada Sądownictwa stoi na straży niezależności sądów i niezawisłości sędziów.

W wymiarze ustrojowym niezawisłość sędziowska to uniezależnienie od organów władzy ustawodawczej i wykonawczej. A w wymiarze jednostkowym sędzia musi być wolny od zewnętrznych wpływów, motywacji, nacisków, sugestii, gróźb.

Sędzia jest wolny wówczas, gdy pozostaje nieczuły na wtrącanie...