![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Gwardie „brodate”
Znacznie konkretniejsze formy przybrała służba Żydów w milicjach, w tym w warszawskiej Gwardii Narodowej, do której dostępu ich „dystyngowani” przedstawiciele zażądali 20 grudnia 1830 r.
Starozakonni, którzy spełniali warunki stawiane gwardzistom, ale nie chcieli skracać zarostu („golenie bród – ani życzliwości dla kraju, ani waleczności nie dodaje” – tłumaczyli), służyć mieli w utworzonych 28 lutego 1831 r. w każdym mieście wojewódzkim Gwardiach Miejskich Starozakonnych. Warszawska Gwardia Starozakonna liczyła w sierpniu 1831 r. 1098 ludzi. Kompaniami dowodzili m.in. Moszek Pozner, Chaim Rozental, Ichak Cohn, Izrael Spira i Lewko Zagła.
Żydzi służyli też w utworzonej 2 grudnia 1830 r. w miastach Straży Bezpieczeństwa – swoistym przysposobieniu wojskowym obejmującym (z pewnymi wyjątkami) mężczyzn w wieku od 18 do 45 lat. Zgodnie ze świadectwem oficera obserwującego walkę straży podczas szturmu Warszawy (6 i 7 września 1831) walczyła „z męstwem prawdziwem, a między tymi i biedota żydowska”.
