Naruszanie godności pracowników jest surowo karane

O tym, czy sąd uwzględni roszczenia podwładnego z tytułu naruszenia dóbr osobistych, 
nie decydują subiektywne odczucia etatowca, ale obiektywne kryteria.

Pracodawca ma obowiązek szanować godność i inne dobra osobiste zatrudnianych osób (art. 111 k.p.). Dobra, które podlegają ochronie, to w szczególności: zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska.

Według art. 23 k.c. wszystkie dobra osobiste pozostają pod ochroną prawa cywilnego (niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach). Natomiast środki tej ochrony przewiduje przede wszystkim art. 24 k.c. Przepis ten mówi, że osoba, której dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może też żądać, aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności żeby złożyła oświadczenie o odpowiedniej treści i formie. Na zasadach przewidzianych w k.c. może ona też żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

Obowiązek pracodawcy szanowania dóbr osobistych podwładnych obejmuje też zapobieganie i przeciwdziałanie naruszaniu tych dóbr przez innych, podległych mu pracowników. Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 2 lutego 2011 r. (II PK 189/10)....