Wódz w renowacji

źródło: RIA Novosti/AFP

Wysiłki radzieckich, a potem rosyjskich uczonych sprawiły,że ciało Włodzimierza Iljicza Lenina ponad 90 lat po śmierci wygląda lepiej niż za życia.

Kiedy Lenin zmarł w styczniu 1924 roku, większość przywódców sowieckich była przeciwna pomysłowi zachowania jego ciała i wystawienia go na stałe na widok publiczny. Lenin miał spocząć w grobie na placu Czerwonym. Ale zima umożliwiła wystawienie zwłok na widok publiczny przez dwa miesiące. Przez cały ten czas do ciała Lenina pielgrzymowały tłumy sowieckich obywateli. To skłoniło władze do ponownego rozważenia pomysłu zabezpieczenia ciała na dłuższy czas.

Aby uniknąć skojarzeń z relikwiami świętych, władze postanowiły zastosować metodę „naukową". Powierzyły zabalsamowanie zwłok sowieckim uczonym. Dziś wielu Rosjan zgadza się, że wystawione ciało Lenina to relikt minionej epoki, ale publiczność ciągle chce odwiedzać mauzoleum.

Od początku lat 90. XX wieku co roku powraca dyskusja, czy nie warto dać sobie spokój i z należnymi honorami Lenina pochować. Taki los spotkał Stalina, którego ciało spoczywało w tym samym mauzoleum od jego śmierci w 1953 do 1961 roku, kiedy Chruszczow rozkazał je pochować pod murem kremlowskim.

Chęć zachowania ciała przywódcy po wsze czasy nie jest rzecz jasna wyłącznie specyfiką sowiecką. Całkiem niedawno, w 2013 roku, zmarły prezydent Wenezueli Hugo Chávez także miał być zabalsamowany. Przez kilka dni jego ciało wystawione było na widok publiczny w szklanej kapsule. „Chávez zawsze będzie należał do swego ludu" – przekonywali...