Problemy z interpretacją planów zagospodarowania przestrzennego

Plan miejscowy powinien zawierać postanowienia jednoznaczne, niepowodujące wątpliwości. Tymczasem w praktyce problemy z odczytaniem jego zapisów mają zarówno inwestorzy, jak i organy administracji architektoniczno-budowlanej.

Decyzja o realizacji inwestycji jest zależna od wielu czynników. Jednym z najistotniejszych, są ustalenia zawarte w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Wskazują one co i przy uwzględnieniu jakich parametrów możemy zrealizować na danym terenie. Jednak postanowienia tych planów wywołują wiele problemów, mających swój początek we właściwym odkodowaniu zawartych w nich norm prawnych.

Źródło prawa miejscowego

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego (art. 14 ust. 8 ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). Stanowi zatem źródło prawa powszechnie obowiązującego na obszarze działania organu, który je ustanowił, wymienione wprost w art. 87 ust. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej. Z istoty tego aktu wynika, że jest on abstrakcyjny i generalny, gdyż nie reguluje aspektów odnoszących się do konkretnych podmiotów (tak: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 12 października 2011 roku, sygn.akt: IV SA/Po 259/11). Jego postanowienia określają jednak granice korzystania z nieruchomości i wraz z innymi przepisami kształtują wykonywanie przez jednostkę przysługujących jej względem nich praw, z których niewątpliwie najistotniejszym jest prawo własności.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, powinien być ukształtowany...