Fundament polityki ekologicznej państwa

źródło: Rzeczpospolita

Nie można sprowadzać działalności Lasów Państwowych do roli przedsięwzięcia gospodarczego. Lasy realizują misję publiczną dla dobra społeczeństwa.

Zbliżające się stulecie Lasów Państwowych to okazja do przypomnienia ich znaczenia dla gospodarki państwa i społeczeństwa. Rozporządzenie prezydenta Rzeczypospolitej Stanisława Wojciechowskiego z 30 grudnia 1924 r. powołało odrębną jednostkę administracji rządowej – Lasy Państwowe (LP), podlegającą ministrowi rolnictwa i reform rolnych. W dwudziestoleciu międzywojennym organizowano struktury LP, szkolono kadry i inwentaryzowano uszczuplony po okresie zaborów majątek. LP wykupywały grunty od osób prywatnych, by powiększać majątek Skarbu Państwa. W latach 1939–1946 dwóch okupantów, III Rzesza i Rosja sowiecka, prowadziło nie tylko rabunkową gospodarką leśną, ale też niszczyło dobrze kadrę polskich leśników.

Wzrost lesistości

Po wojnie, wraz ze zmieniającym się ustrojem kraju, leśnictwo i LP były modernizowane, zmieniono struktury i zasięgi administracyjne oraz prawodawstwo. Sukcesem LP był wyraźny wzrost lesistości Polski. Dzięki wysiłkom leśników i społeczeństwa zalesiono 2,4 mln ha, co zwiększyło lesistość z 20,8 proc. w 1945 r. (najniższą w historii państwa polskiego) do 29,5 proc. w 2017 r. Wzrosła zasobność drewna na pniu z 960 mln m sześc. w 1945 r. do 2 550 mln m sześc. obecnie.

Trzeci rozdział historii LP to okres po 1989 r. Zmieniono model leśnictwa z jednofunkcyjnego surowcowego na proekologiczny, wielofunkcyjny i zrównoważony, dbający o...