Czesław Miłosz

źródło: Nieznane

Z Czesławem Miłoszem rozmawia Elżbieta Sawicka

FOT. ANNA BRZEZIŃSKA

ELŻBIETA SAWICKA: W "Abecadle Miłosza" czytelnik znajdzie nie tylko wiele nazwisk, ale także hasła egzystencjalne, takie jak Ambicja, Nieszczęście, Uprzedzenia, Uraz i Uraza, Okrucieństwo, Prawda. Sporo nazw geograficznych, począwszy od domowych, litewskich - Bobty, Imbrody czy Krasnogruda - po odległe i egzotyczne: Connecticut, Martynika czy Sierraville. Są też hasła inne, np. Automobil. Zacznijmy od nazwisk. Zastanawiałam się, według jakiego klucza dobierał pan hasła osobowe. Często pisze pan o ludziach sławnych, ale również o kompletnie nieznanych czy zapomnianych. Kilka pierwszych z brzegu przykładów: Bołbot Jan, Bulsiewicz Tadeusz, Drużyno Anna i Dorcia, Sławoniewski i Słyczko. Świat nic o nich nie wie.

CZESŁAW MIŁOSZ: Sprawiało mi szczególną przyjemność utrwalanie istnienia postaci zupełnie nieznanych. To ważna część mojej książki. Może rzeczywiście nikt poza mną nigdy by o nich nie wspomniał...

W zasadzie pomija pan osoby żyjące, jest więc na przykład Kot Jeleński, nie ma Jerzego Giedroycia. Ale nie jest to reguła, bo oto nagle pojawiają się Richard i Jody Lourie, oboje żyjący. Z pisarzy wielkiej rangi Balzac, Baudelaire, Dostojewski i Camus. Można by zapytać, dlaczego akurat tych pan wybrał?

Przyjemność pisania tego rodzaju książki...