Ustawa z 25 czerwca 1997 roku o świadku koronnym

Art. 1. 1. Przepisy ustawy stosuje się w sprawach o przestępstwa popełnione w zorganizowanej grupie albo związku mającym na celu popełnianie przestępstw:

1) określone w art. 134, 148 § 1-3, art. 163 § 1 i 3, art. 164 § 1, art. 165 § 1 i 3, art. 171 § 1, art. 173 § 1 i 3, art. 204 § 4, art. 223, 252 § 1-3, art. 253, 263 § 1 i 2, art. 280-282, 299 § 1-6 oraz w art. 310 § 1, 2 i 4 kodeksu karnego,

2) przeciwko mieniu, powodujące znaczną szkodę,

3) skarbowe, powodujące znaczne uszczuplenie należności Skarbu Państwa,

4) wytwarzania, przetwarzania i obrotu środkami odurzającymi lub substancjami psychotropowymi,

5) określone w art. 21 i 23 ustawy z 2 grudnia 1993 r. o oznaczaniu wyrobów znakami skarbowymi akcyzy (Dz. U. nr 127, poz. 584 i z 1997 r. nr 80, poz. 554).

2. Przepisy ustawy stosuje się także w sprawach o przestępstwo określone w art. 258 kodeksu karnego.

Art. 2. Świadkiem koronnym jest podejrzany, który został dopuszczony do składania zeznań w charakterze świadka, na zasadach i w trybie określonych niniejszą ustawą.

Art. 3. 1. Można