Przepisy o rachunkowości nie modyfikują rozliczenia CIT

źródło: materiały prasowe

Kamil 
Kowalik, doradca podatkowy w kancelarii BWW Law & Tax

Faktyczna data zapisu w księgach 
jest datą technicznego wprowadzenia informacji do systemu, a nie datą ujęcia kosztu. Zwykle będzie późniejsza 
niż data operacji, której dotyczy.

Spółka wchodząca w skład podatkowej grupy kapitałowej w ramach prowadzonej działalności ponosi wydatki na remonty środków trwałych, w których – zgodnie z MSR – wyodrębniono znaczące części składowe, tj. komponenty. Na gruncie podatku dochodowego wydatki te nie są ulepszeniami zwiększającymi wartość środków trwałych. Z wniosku o interpretację wynikało, że dla celów bilansowych zgodnie z MSR firma nie zalicza wydatków na remonty komponentowe bezpośrednio do kosztów księgowych. Amortyzuje je, rozpoznając koszt księgowy dopiero w chwili dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Spółka zapytała, czy wydatki remontowe (remonty komponentowe) są kosztem uzyskania przychodu jednorazowo w dacie ich poniesienia, tj. zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT na moment zaewidencjonowania ich w jakiejkolwiek formie w księgach rachunkowych.

Fiskus odpowiedział, że przepisy ustawy o rachunkowości decydują, na który dzień ujmuje się koszt w księgach rachunkowych. Tym samym, co do zasady, przesądzają o dacie poniesienia kosztu podatkowego. Uznał więc, że w sytuacji, gdy spółka będzie rozliczać remonty komponentowe poprzez odpisy amortyzacyjne, to w tym samym czasie powinna ujmować je w kosztach podatkowych.

Spółka zaskarżyła interpretację, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach przyznał jej rację. Sąd przypomniał, że zapisy ujmowane w...