![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Jedna ewidencja może nie wystarczyć
Stawki przyjęte do amortyzacji środków trwałych na potrzeby rozliczania CIT zwykle nie spełniają wymogów bilansowych w tym zakresie. Nie uwzględniają one okresu ekonomicznej użyteczności tych składników aktywów.
Regulacje ustaw podatkowych mają pozwolić na ustalenie prawidłowego zobowiązania podatkowego. Natomiast stosowanie przepisów ustawy o rachunkowości ma na celu rzetelne przedstawienie sytuacji majątkowo-finansowej jednostki. Te odmienne cele regulacji podatkowych i bilansowych są widoczne m.in. przy rozliczaniu odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych. Ustawa o CIT wskazuje maksymalne stawki, które przedsiębiorca może stosować amortyzując środek trwały i ściśle określa wyjątki pozwalające na podwyższenie tych stawek. Stawka ustalona zgodnie z ustawą o rachunkowości powinna natomiast odzwierciedlać spodziewany okres ekonomicznej użyteczności. Podatkowe stawki nie muszą spełniać tych kryteriów, stąd ich przyjęcie dla celów bilansowych może być zbyt dużym uproszczeniem. ©℗
—Agnieszka Łukasiewicz
