Jak prezentować leasing w bilansie

Podstawową różnicą pomiędzy leasingiem operacyjnym a finansowym jest to, że w przypadku tego drugiego rodzaju umów to korzystający wykazuje przedmiot leasingu w swoich aktywach i ujmuje odpisy amortyzacyjne.

Leasing to popularne źródło finansowania majątku w jednostkach gospodarczych, bez względu na ich wielkość. Umowa leasingu zawarta jest pomiędzy dwoma stronami, z której jedna – finansujący, inaczej zwany również leasingodawcą, zobowiązuje się do nabycia określonego składnika majątkowego i oddania go do używania przez czas oznaczony drugiej stronie, tj. korzystającemu, zwanemu również leasingobiorcą. Druga strony umowy zobowiązuje się zapłacić finansującemu w określonych ratach wynagrodzenie pieniężne, równe co najmniej cenie lub wynagrodzeniu z tytułu nabycia rzeczy przez finansującego.

Leasing ułatwia przedsiębiorstwom podejmowanie inwestycji bez konieczności ponoszenia istotnych nakładów początkowych, na które zazwyczaj składa się opłata wstępna, stanowiąca określony w umowie procent wartości przedmiotu leasingu. Pozostała wartość leasingowanego przedmiotu jest regulowana w formie rat leasingowych przez określony w umowie okres spłaty leasingu.

Problematyczne może być klasyfikowanie leasingu. Umowy leasingu mogą być traktowane w różny sposób rachunkowo i podatkowo, co jest konsekwencją historyczną rozwoju rynku leasingu w Polsce, który powstawał w okresie burzliwej transformacji i braku odpowiednich uregulowań podatkowych. Dopiero w 2000 r. po nowelizacji kodeksu cywilnego, umowa leasingu stała się umową nazwaną. Po 2000 r. znowelizowano także ustawę...