![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Nirmal Hridaj - ostatni dom
Nirmal Hridaj - ostatni dom
BLANKA NA-PENDA
- ZDJĘCIA ŁUKASZA TRZCIŃSKIEGO
Mała dziewczynka o twarzy dojrzałej kobiety wbiega do pociągu. Dworzec Howrah. Kalkuta. I znowu ten sam gest, który tutaj widzi się tak często, że człowiek właściwie powinien się już do niego przyzwyczaić.
Ale jak można się przyzwyczaić?
...Więc ta mała dziewczynka podnosi do góry dwa palce i kieruje je tak, jakby chciała włożyć je do buzi. Wąskie, cieniutkie usta otwierają się lekko, tak jakby dziewczynka nie miała już siły ani na krzyk, ani na ciche słowo. Za to oczy - oczy są otwarte szeroko i mówią wszystko. Bezgłośna, bez żadnego dźwięku, prośba "daj mi jeść", jest najczęściej wypowiadana w tym mieście.
Ludzie schylają się, sięgają po bagaże. Dziecko kuli się nagle i już, już znajduje się na dole, na upstrzonych porozdeptywanym robactwem deskach podłogi wagonu, przypada do nóg podróżnych - jak to się stało, że to małe ciałko znalazło się nagle tuż przy moich stopach? Coś ściska, nie tylko w gardle i w sercu, coś ściska całe ciało. Czy stać tak dłużej, jak nieczuły słup, czy zapomnieć o wszystkim, i zrobić to, co najbardziej chciałoby się zrobić? Klęknąć razem z dzieckiem i mocno przytulić do siebie, przygarnąć na zawsze...?
- One rupee, one rupee, one rupee... - zaczyna powtarzać.
Nie chce
...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
