![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Janne Ahonen: gorąca zimna krew
Jego radość była do przewidzenia: umiarkowany gest zwycięstwa po finałowym skoku, mały ukłon, wymuszony uśmiech na podium i ucieczka do własnych myśli już podczas ostatniej konferencji prasowej w Bischofshofen
Z takimi sportowcami jest kłopot. Wygrywają, przegrywają, a na twarzy wypisany mają niemal zawsze ten sam melancholijny spokój. Nad każdym pytaniem zastanawiają się o chwilę za długo, jak odpowiedzą, to jednym, dwoma zdaniami. Wydają się zawsze trochę nieobecni.
To oczywiście nieprawda, że jeden z najlepszych skoczków świata ma naturę chłodną jak klimat Laponii. Brak ekspresji w czasie zawodów narciarskich (jej nadmiar prezentują Thomas Morgenstern czy Simon Ammann) to tylko jedna, wcale nie najważniejsza z cech Ahonena.
Nie można wykluczyć, że to po prostu rodzaj obrony przed naciskiem mediów, coraz bardziej chętnych do zaglądania każdemu w głąb duszy. – Jesteśmy tu, by skakać, a nie uśmiechać się – najsłynniejsze zdanie, które powiedział, jest przecież w pełni prawdziwe.
Pojawił się w fińskich skokach, gdy gasła gwiazda Ari-Pekki Nikkoli, o nałogu i wybrykach Mattiego Nykaenena zaczęto pisać w rubrykach obyczajowych, a ostatnim z wielkich był Toni Nieminen, mistrz olimpijski z Albertville, krajan z Lahti.
Od małego widziano w Ahonenie talent. Na rozbiegu sławnej skoczni w Lahti stanął po raz pierwszy, gdy miał 14 lat. Pierwszy skok miał długość 100 m, drugi 120. Skoczek twierdzi, że z tysięcy prób, jakie tam wykonał, pamięta naprawdę tylko te dwie. Świadkowie tamtych skoków mówili, że trudno było im uwierzyć w to, co widzą.
Do...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
