Profesorowie z łopatami

źródło: Nieznane

źródło: Nieznane

źródło: Nieznane

źródło: Nieznane

Profesorowie z łopatami

TEKST KRZYSZTOF KOWALSKI

ZDJĘCIA STANISŁAW CIOK

"Starą baśń w gabinecie badacz ściska i gniecie: Raz z niej na kształt zecera Stare głoski wybiera, To, gdy cała popruta, Wyszukuje jej kości, chce znów złożyć mamuta W swej pierwotnej wielkości".

Tak sobie wyobrażał w ubiegłym wieku pracę archeologa Antoni Czajkowski. W zasadzie miał rację, tyle że zanim zabytki trafią do gabinetu, a konkretnie do laboratorium, najpierw trzeba przeprowadzić badania terenowe, wykopaliska. Parają się nimi ludzie, którym los spłatał paradoksalnego figla: uprzedzani przez rodziców, aby się uczyli, bo w przeciwnym razie skończą przy łopacie, właśnie przy niej skończyli - z łopatą w ręku zdobywając tytuły doktorskie i profesorskie: archeolodzy.

Wielkie odkrycia geograficzne mamy już za sobą, wielkie podróże kosmiczne dopiero przed sobą - za kilka, może kilkanaście pokoleń. Wobec tego - co teraz?

Jedną z form zaspokajania pragnienia przygody, a więc podstawowego pragnienia ludzkiego serca, są nieprzewidywalne podróże w czasie, nie wiadomo dokąd prowadzące, czyli badania archeologiczne. Dobiegające końca stulecie przejdzie do historii m.in. jako to, które zainteresowało się bajeczną przeszłością, misterium prapoczątków, dzieciństwem ludzkości,...