Ameryka szuka rozgrzeszenia

źródło: Rzeczpospolita

Colson Whitehead, "Kolej podziemna", przeł. Rafał Lisowski, Wydawnictwo Albatros

Deszcz nagród dla solidnej „Kolei podziemnej" Colsona Whiteheada to kolejny przykład triumfu politycznej poprawności.

Trudno mieć wątpliwości co do tego, że amerykańska proza przeżywa złoty wiek. Jedyne, co dziwi, to konsekwentne pomijanie takich gigantów jak Philip Roth (już na pisarskiej emeryturze), Cormac McCarthy, Don DeLillo czy Thomas Pynchon (wszyscy wciąż piszą) przez Akademię Szwedzką podczas przyznawania Nagrody Nobla. Ale nie samym starym pokoleniem żyją Amerykanie. Następców nie brak – od błyskotliwych autorów opowiadań jak George Saunders i Wells Towers po powieściopisarzy, z Jonathanem Franzenem, Jeffreyem Eugenidesem i Jonathanem Safranem Foerem na czele. W 2016 r. na nową wielkość wyrósł zaś nowojorczyk Colson Whitehead.

Whitehead globalny sukces osiągnął dopiero szóstą powieścią, ale już wcześniej był w ojczyźnie świetnie rozpoznawany: nietłumaczone na polski „Dni Johna Henry'ego" („John Henry Days"), które opowiadają o bohaterze ludowym pracującym przy budowie kolei, zostały nominowane do Nagrody Pulitzera, jego debiut, również nietłumaczony, zatytułowany „Intuicjonista" („The Intuitionist") znalazł się w finale prestiżowej Hemingway Foundation/PEN Award, a piąta powieść „Zona Jeden" („Zone One") z postapokaliptycznym Nowym Jorkiem na pierwszym planie wylądowała na liście bestsellerów „New York Timesa", w którego prestiżowym niedzielnym magazynie Whitehead pisuje zresztą od dwóch lat felietony poświęcone językowi....