Palikot kontra Mickiewicz

autor zdjęcia: Piotr Guzik

źródło: Fotorzepa

Zdaniem Janusza Palikota problemem jest romantyzm, który w Polsce połączył krzyż z narodem – pisze publicysta (na zdjęciu poseł w Krakowie, 15.10.2010 r.)

autor zdjęcia: Magda Starowieyska

źródło: Fotorzepa

Efekt walki Palikota z polskością zależy od Tuska. To on zdecyduje o pozycji kontrkulturowego figlarza i jego randze w polskim życiu publicznym – uważa publicysta

Bulwersująca wypowiedź Janusza Palikota o tym, że Polacy powinni wyrzec się polskości, powinna była paść w innym gronie niż to, które tworzą czołowi politycy lewicy. Oni bowiem raczej nad polskością się nigdy nie zastanawiali. Aleksander Kwaśniewski czy Leszek Miller to pragmatycy władzy, a nie ideolodzy kontrkultury. Polskość natomiast była 25 lat temu przedmiotem krytycznej refleksji młodego historyka z Gdańska Donalda Tuska. I to chyba obecny premier jest właściwym partnerem Palikota w tej sprawie.

Polskość to nienormalność?

Przywołajmy opinię Tuska z ankiety „Znaku" (11 – 12/1987), wokół której narosły nieporozumienia. Traktowany jest on jako dowód na pogardliwy stosunek dzisiejszego szefa rządu do polskości. Na potwierdzenie tego przytaczany jest zazwyczaj początkowy fragment, w którym autor przywołuje obrazy wielkich wydarzeń historycznych, by to skwitować słowami: „Co pozostanie z polskości, gdy odejmiemy od niej cały ten wzniosło-ponuro-śmieszny teatr niespełnionych marzeń i nieuzasadnionych rojeń? Polskość to nienormalność – takie skojarzenie narzuca mi się z bolesną uporczywością, kiedy tylko dotykam tego niechcianego tematu".

Ale przecież wydźwięk opinii Tuska nie był jednoznaczny. Pod koniec tekstu czytamy: „Bo choć polskość wywołuje skojarzenia kreślone przez historię, jest ona przecież dzianiem się, jest niepewnym spojrzeniem w...