Timbuktu znów niedostępne

autor zdjęcia: Guiziou Franck

źródło: AFP

XVI-wieczny meczet Sankore, serce dawnej uczelni koranicznej

Rewolta saharyjskiego ludu może przekształcić polityczną mapę Afryki równie dogłębnie, co arabska wiosna

Rewolta saharyjskiego ludu może przekształcić polityczną mapę Afryki równie dogłębnie, co arabska wiosna

Tuaregowie – saharyjscy koczownicy – z racji koloru ubrań nazywani są niebieskimi ludźmi. Dawniej nie mieli wyboru, bo najpopularniejszym, jeśli nie jedynym, barwnikiem używanym w farbiarniach Sahelu było indygo. Dziś w tym regionie powszechne są syntetycznie farbowane tkaniny z Chin, więc kolor może być dowolny, ale upodobanie pozostało. Jeśli Tuareg ma do wyboru dwa ubrania, z których jedno jest niebieskie, a drugie nie – wybierze niebieskie.

Dla wszystkich byli zawsze obcy. Europejczykom nietrudno było wyrobić sobie na ich temat romantyczne wyobrażenia wolnych i dumnych ludzi pustyni, dla rolników Mande czy Hausa byli dziwakami przychodzącymi z północy, których się szanowało, ale nie pojmowało, jak żyją, ani nie nawiązywało z nimi bliższych kontaktów.

Łącznie jest ich około 6 milionów. Najwięcej Tuaregów żyje w Nigrze i Mali, ale granice stanowią dla nich przeszkody, więc spotyka się ich także w Libii, Algierii i Mauretanii, a nawet w Maroku, na Saharze Zachodniej.

W postkolonialnych państwach Tuaregom trudno było się zmieścić. Ich własna organizacja polityczna miała w najlepszym wypadku formę konfederacji plemion. Nigdy dotąd...