Sztuka w strefie cienia

źródło: Dzięki uprzejomości Ewy Kuryluk

Ewa Kuryluk Obrysowuję cień, 1978

źródło: Rzeczpospolita

Kumi Yamashita "Od A do Z" - jej dokonania zakrawają o prestidigitatorstwo. I wiedzę tajemną

źródło: www.kumiyamashita.com

Kumi Yamashita z serii "Origami"

źródło: EAST NEWS

Wszystko zaczęło się od rysunków naskalnych

źródło: Dzięki uprzejomości Antoniego Śledziewskiego

Ludowe wycinanki też są z cienia

Tradycja cienistych przedstawień sięga paleolitu. 
A niby skąd wzięły się te wszystkie tyrolskie sylwetowe scenki rodzajowe? 
A profilowe podobizny turystów na Montparnasse czy Montmartre?

Większość sądzi, że sztuka to rzecz materialna. Otóż zdarzają się przypadki kreacji bezcielesnych, pomimo swej nienamacalnej  postaci przynoszących materialne zyski. Nie, nie piję do Amber Gold. Myślę o twórczości z udziałem cieni.

Nie, nie mam na myśli niewidzialnego (dla ogółu) gremium decydującego o przetasowaniach na rynku sztuki. Nie zamierzam też dowodzić, że jesteśmy artystycznymi cieniasami – bo choć z kasą u nas cienko, umiemy z ubóstwa zrobić cnotę, za co dostaliśmy wyróżnienie na tegorocznym weneckim Biennale Architektury. Mówię o obrazach malowanych cieniami. Dosłownie.

Są nacje, które z cieni tworzą całe  spektakle, ba! zrobiły z tego zjawiska narodową sztukę: Chiny, Jawa, Japonia i inne kraje Dalekiego Wschodu. Ten gatunek pojawił się w sposób naturalny, jako konsekwencja dostępnej każdemu obserwacji.

Profil ukochanego

Tradycja cienistych przedstawień sięga paleolitu. Prawie wiek temu odkryto w górach Tassili na Saharze sceny polowania wyobrażonego, jakby to był teatr cieni. Na chropawej, nierównej ścianie jaskini przesuwa się korowód myśliwych goniących za zwierzyną. Układ płaskich, jakby...