Wszystko w jednej decyzji

autor zdjęcia: Piotr Kowalczyk

źródło: Fotorzepa

22 marca 2001 roku ówczesny prezydent Aleksander Kwaśniewski (na zdjęciu} odmówił podpisania uchwalonej przez Sejm ustawy z 7 marca 2001 r. o reprywatyzacji. Próba obalenia weta prezydenta nie powiodła się

źródło: materiały prasowe

Łukasz Bernatowicz

Potrzebne jest klarowne rozstrzygnięcie, czy w reprywatyzacji chodzi o faktyczną rekompensatę czy o świadczenia o wymiarze symbolicznym – uważa ekspert.

Osoby wywłaszczone powinny być potraktowane zgodnie z konstytucyjną zasadą równości obywateli względem prawa. Dlatego też reprywatyzacja powinna objąć tych wszystkich, którym państwo odebrało mienie lub w stosunku do których nie wywiązało się z obowiązku odszkodowawczego.

Reprywatyzacja powinna zabezpieczać należycie osoby trzecie, które pozyskały wcześniej mienie na podstawie zasady rękojmi wiary publicznej ksiąg wieczystych, działając w dobrej wierze. Tylko założenia reprywatyzacji w takim kształcie pozwalają mieć nadzieję, że za doznane krzywdy obywatele otrzymają zadośćuczynienie, a jednocześnie nie powstaną nowe napięcia czy nawet, w skrajnych przypadkach, nowe krzywdy.

Albo, albo

Osoba, która prowadzi postępowanie administracyjne lub sądowe o odszkodowanie lub zwrot nieruchomości, powinna móc złożyć wniosek o to świadczenie, jednak w momencie wydania decyzji byłaby zobowiązana do oświadczenia o jego przyjęciu lub odmowie przyjęcia. Gdyby zdecydowała się na jego przyjęcie, musiałaby rezygnować z prowadzenia postępowania, w odwrotnej sytuacji – zrzec się roszczenia. Niezłożenie oświadczenia w tej kwestii wygasiłoby prawo do świadczenia. Przepisy ustawy dopuszczałyby więc możliwość wyboru pomiędzy świadczeniem a dochodzeniem prawa do odszkodowania lub zwrotu...