Komorowski (nie) musi odejść

autor zdjęcia: Kuba Kamiński

źródło: Fotorzepa

Donald Tusk traktował Bronisława Komorowskiego instrumentalnie. Nie dał mu się rozwinąć. Zabłysnąć

źródło: materiały prasowe

Bogusław Chrabota

Odchodzący prezydent jest wciąż ważką kartą 
w polskiej polityce. Istotnym elementem układanki, który może wesprzeć chylącą się ku upadkowi Platformę – pisze redaktor naczelny „Rzeczpospolitej".

Nie ukrywam, że jestem przynajmniej zdziwiony deklaracją prezydenta Bronisława Komorowskiego, że nie będzie kandydował w tegorocznych wyborach parlamentarnych. Po takich słowach jego wyborca mógłby odnieść wrażenie, że albo rację mają malkontenci, którzy zarzucali mu, że się obraził na niewdzięczny naród, albo ci, którzy słusznie dostrzegli jego immobilizm, przez który przegrał kampanię.

A przecież oba poglądy są nadzwyczaj schematyczne. Komorowski jako prezydent nigdy się nie obrażał, a kampania prezydencka była przegrana przede wszystkim przez bagaż niechęci wyborców do Platformy i nieudolność sztabu. Skąd więc ta deklaracja, która jest per se kapitulacją, bo przecież żadna to tajemnica, że wycofanie się do instytutu swojego imienia czy praca na rzecz relacji polsko-ukraińskich to nic innego jak polityczna emerytura? Czyżby za sprawą stały jakieś dodatkowe okoliczności? Czyżby miała jakieś drugie dno?

Stygmaty klęski?

W kulisach Platformy Obywatelskiej pojawiają się coraz częściej sugestie, że przegrany Bronisław Komorowski jest dla partii obciążeniem. Jako symbol pierwszej od lat wyborczej klęski miałby być cieniem, który kładzie się na szansach PO w wyborach parlamentarnych. Podobnym wizerunkowym obciążeniem mają być Sikorski i Rostowski, Sienkiewicz i Karpiński, a więc politycy z ekipy Donalda Tuska skompromitowani w aferze taśmowej....