Polska droga do 2050 roku

autor zdjęcia: Stefan Maszewski

źródło: reporter

≥Nie można liczyć wyłącznie na białego katolika o polskim pochodzeniu. Trzeba się pogodzić z przyjęciem ludności pochodzenia azjatyckiego i afrykańskiego

źródło: Rzeczpospolita

Dotychczas państwowe projekty strategiczne powstawały za zamkniętymi drzwiami i nawet 
jeśli były trafione, bywały z nagła porzucane lub twórczo „wypaczane", gdy do władzy dobierała się kolejna formacja. To pierwszy wniosek 
dla strategii na rok 2050. W myśli państwowej, w sferze instytucjonalnej, w prawie i gospodarce tyle powinno być nowego, co CIĄGŁOŚCI.

Myślenie o strategii dla Polski 2050 musi wziąć pod uwagę refleksję o przeszłości. Zacznijmy od II RP. Mimo że odziedziczyliśmy kraj ze zdewastowaną infrastrukturą, z liniami podziałów, ojcowie odnowionego państwa naszkicowali strategię, która w 20 lat uczyniła z Polski kraj na ścieżce do nowoczesności.

Oto jak skalę problemów przedstawiał Eugeniusz Kwiatkowski: „Nasza struktura gospodarcza jest wyjątkowo niekorzystna (...). Wieś polska w XX w. powróciła prawie do gospodarki naturalnej. Szereg potrzeb wsi zaspakaja się w sposób anormalny i niezwykle prymitywny, zapałki dzieli się na części, wraca się do łuczywa, a transport pieszy i kołowy nawet na znaczne odległości przyszedł ponownie – po przerwie od końca XIX w. – do znaczenia". Skala wyzwań była olbrzymia, a czas ograniczony. Jednak wybór jasnej strategii i jej konsekwentna realizacja przyniosły efekty. To rewitalizacja śląskiego przemysłu, budowa Gdyni, okręgów przemysłowych – centralnego i warszawskiego. Gdyby nie inwazja niemiecka w 1939 r., przy takim tempie rozwoju Polska w połowie lat 40. byłaby silnym organizmem gospodarczym.

Z kolei Polska roku 1989 była zintegrowana w sensie ludnościowym i terytorialnym. Po PRL odziedziczyliśmy postsowiecki model przemysłu i energetyki oraz niedorozwinięte, amorficzne rolnictwo, którego wydolność osłabiały preferencje dla kolektywnych form własności i model...