Hannibal kontra Scypion Afrykański

źródło: Getty Images

W bitwie pod Zamą w 202 r. p.n.e. wojska Scypiona rozgromiły Kartagińczyków

Katon Starszy każdą mowę miał kończyć w niezmienny sposób: „Poza tym uważam, że Kartaginę należy zniszczyć". 
Nie był to przejaw obsesji starego człowieka, ale obawa przed siłą, która jako jedyna mogła zniszczyć Imperium Rzymskie.

Na początku III w. p.n.e. rozszerzający swą ekspansję na Półwyspie Apenińskim Rzym opanował wszystkie kolonie greckie i zwrócił uwagę na sycylijskie polis. W owym czasie Kartagina była zainteresowana wyspami Morza Śródziemnego i kontrolowaniem zasobnej Sycylii. Nieunikniony konflikt przerodził się w I wojnę punicką, która trwała 23 lata i zakończyła się przepędzeniem Kartagińczyków z Sycylii. Nie rozwiązywało to jednak wzajemnego konfliktu interesów na Morzu Śródziemnym. Obie strony przyjęły zasadę, że z przeciwnikiem nie można pertraktować, ale należy go bezwzględnie unicestwić. Stąd nieustannie powtarzana myśl Katona Starszego stała się dewizą republiki rzymskiej. Kartaginę należało zniszczyć, zanim ona zniszczyłaby Rzym. 10 marca 241 r. p.n.e. flota pod dowództwem konsula Gajusa Lutacjusza Katulusa rozgromiła Kartagińczyków w bitwie koło Wysp Egadzkich.

Dla Rzymu ekspansja kartagińska pod przywództwem Hamilkara i Hazdrubala Starszego, którzy podbili plemiona celtoiberyjskie i zapewniali stałą eksploatację złóż srebra, oznaczała odcięcie od najważniejszych miejsc zaopatrzenia. Po śmierci tych dwóch przywódców wodzem sił kartagińskich został w 221 r. p.n.e. 26-letni syn Hamilkara, Hannibal Barkas, który wyruszył z wyprawą wojenną do Hiszpanii...