Jego życie toczy się w teatrze

autor zdjęcia: TVP/PAP/Zygmunt Januszewski

źródło: Rzeczpospolita

Nowicki tworzył postacie nieszablonowe, wymykające się spod kontroli. W „Biesach” czy „Nocy listopadowej” to było po prostu na poziomie geniuszu. Na zdjęciu Jan Nowicki w telewizyjnej adapracji „Nocy Listopadowej” w reżyserii Andrzeja Wajdy z 1978 roku

źródło: Rzeczpospolita

– Tak jak on grał Stawrogina, nie zagrał nikt – mówi Jerzy Fedorowicz. – Graliśmy to 13 lat. I 13 lat byliśmy na afiszu.

Ale ma pan szczęście, panie Janku – mówili aktorzy Starego Teatru, gdy w 1964 roku Nowicki przyszedł do zespołu. – Debiutuje pan w Starym Teatrze, w »Weselu«”. Ale Jan nie zdaje sobie sprawy z tego, że wygrał los na loterii, gdy Zygmunt Hübner zaraz po szkole proponuje mu angaż. Jemu i Annie Seniuk, bo tylko oni kończą studia z wyróżnieniem. Hübner jednak doskonale wie, co robi. Zgarnął do siebie dwa talenty i na długo uczynił z nich zawodową parę – piękna ona, piękny on. „Janek jeszcze na studiach był z nas najlepszy – wspomina Anna Seniuk. – Zawsze przygotowany, najlepiej zdawał egzaminy. Wielu z nas »ślizgało« się po zajęciach, liczyło na łut szczęścia, wdzięk osobisty. Ale nie on. Już w szkole bardzo dużo pracował, choć w ogóle tego po sobie nie pokazywał. Wydawać się mogło, że wszystko, co robi na scenie, przychodzi mu łatwo, wychodzi mu od niechcenia, ale tak naprawdę na przygotowanie roli poświęcał dużo czasu. A potem wychodził na scenę i pod nonszalancją ukrywał godziny ciężkiej pracy”.

Chłopak z Kowala [woj. kujawsko-pomorskie – red. PM] szybko zostaje gwiazdą Krakowa, ulubionym aktorem. I choć skromnie mówi: „Nigdy nie miałem dużych oczekiwań – to, co dostałem od strony artystycznej, prestiżowej i finansowej, to było stanowczo więcej, niż oczekiwałem”, na początku nie...