Przecież nie mogę tu uschnąć

autor zdjęcia: bogusław chrabota (3)

źródło: Rzeczpospolita

Linda: – To nie moja wina, że urodziłam się w Syrii

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

– Niby panuje tu pokój, ale coraz więcej jest nienawiści wokół uciekinierów z Syrii – mówi o życiu w Bejrucie Flora (obok jej córka Sara)

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Joseph pracuje na kasie w restauracji. Rodzice po stracie domu mieszkają u krewnych w Aleppo i żyją z tego, co podeślą im synowie

autor zdjęcia: bogusław chrabota (3)

źródło: Rzeczpospolita

Elie zapracowuje się na śmierć, by starszy syn Joseph (z lewej) mógł się leczyć. Młodszy, Charbel, ma dopiero pięć lat, wszędzie go pełno

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Amal, inżynierka dźwięku, ciężko choruje, nie ma domu. Cokolwiek zarobi, przeznacza na leczenie, a resztę przekazuje ojcu

autor zdjęcia: Xxxxxxxxxx

źródło: Rzeczpospolita

Pytam Susanę o marzenia, plany. Nie ma żadnych. Jedyne o czym myśli, to za co utrzymać najbliższych

Linda robi najpiękniejsze lalki na Bliskim Wschodzie. Programy z jej udziałem oglądało na YouTubie 8 mln osób, czekał na nią kontrakt w Abu Zabi. Ale to przeszłość. Po ucieczce z piekła syryjskiej wojny domowej, utknęła w Bejrucie. Podobnie jak Amal, Joseph, Elie i tylu innych, których tam spotkałem.

Najważniejsze, co łączy ich i nas, to fakt, że są ludźmi. Jak my. Dokładnie takimi samymi. Chrześcijanami, szyitami, sunnitami, jakie to ma znaczenie. Mają serca i dusze. Dzieci, ojców i matki. Nie są bydłem, robactwem, roznosicielami bakterii i pasożytów, jakby chciał to widzieć jeden z miłujących Chrystusa polskich polityków. To bracia i siostry we wspólnym człowieczeństwie.

Czy w istocie istnieje jakakolwiek racja, w imię której można by ich było przerzucać przez płot na polskiej granicy? Bić i przeganiać pod kolbami? Głodzić, skazywać na śmierć i poniewierkę? Przecież to mogą być oni: Linda, Joseph, Amal, Susana, Elie i jego dzieci. Poznajcie ich, zanim mnie zakrzyczycie.

Linda

Może najbardziej porusza mnie los Lindy, bo to historia o ptaszku uwięzionym w klatce. Jej więzieniem jest puste mieszkanie w jednej z dzielnic Bejrutu. W poprzek pokoju, który mógłby być salonem, przewieszone sznurki, na których suszy się pranie. Na ścianie kilka obrazków. Może to strzępki wspomnień z lepszych czasów.

Pod ścianą materace, na nich kilka koców, poduszka. Obok krzesło, z którego nie chce zejść wielki, gruby kot. Fuka, kiedy chce się go pogłaskać, atakuje ostrym pazurem. Jest podenerwowany wizytą, przynajmniej dopóki nie weźmie go na...