Janecki: Oszołomski stygmat

autor zdjęcia: Robert Gardziński

źródło: Fotorzepa

źródło: Rzeczpospolita

Gdyby istniał jakiś neo-LPR, łatwiej byłoby PiS odgrywać rolę ugrupowania centrowego, jakim de facto partia Kaczyńskiego jest – pisze publicysta

Wszystko na polskiej scenie politycznej jest nie tak. Stąd się biorą kłopoty z tożsamością Prawa i Sprawiedliwości jako partii opozycyjnej. Ani Jarosław Kaczyński, ani liderzy PiS nie chcą, żeby ta partia była katolicko-narodowa. Co więcej, na najważniejszą partię opozycyjną w takim kształcie nie ma w Polsce wystarczającego popytu. A jednak PiS jest coraz częściej i coraz wyraźniej postrzegany jako partia katolicko-narodowa. I jest coraz bardziej spychany na te pozycje.

Tusk jak Andy Warhol

Kłopoty z tożsamością mają właściwie wszystkie liczące się partie w Polsce. A to dlatego, że żadna nie jest tym, czym zamierzała być. Wszystko z powodu kliencko-marketingowego modelu partii w naszym kraju. Ugrupowania polityczne funkcjonują tak, jak kampanie produktu, wizerunku bądź marki. Ich wyborcy sądzą, że powinni tego od swoich partii wymagać, z kolei politycy uważają, że wyborcy właśnie tego oczekują. Tak powstaje błędne koło stymulowania sztucznego popytu i odpowiadania na niego podażą coraz bardziej oderwanego od potrzeb produktu.

Platforma Obywatelska nie jest obecnie partią liberalną ani nawet wolnorynkową. Jest zakładnikiem postpolitycznego elektoratu, który utożsamia z polityką marketing i kampanie produktowe. Na przykład ostatnie wybory prezydenckie były po stronie Platformy niemal całkowicie kampanią produktową. Postpolityczny elektorat nie oczekuje od PO uprawiania polityki, lecz...