Polska–Anglia: czas zmienić taśmę

źródło: Rzeczpospolita

Dziś w Warszawie najważniejszy mecz jesieni. Mało kto wierzy w naszych piłkarzy, ale oni się tym nie przejmują. Obiecują walkę

Każdy kibic ma swoje Wembley. Magiczny mecz z dzieciństwa, na który czekał w szaliku przed telewizorem. To nie musiało być nawet na tamtym stadionie, gdzie w 1973 r. Polacy, remisując 1:1, rozpoczęli marsz do sławy. Wystarczyło, by kadra mierzyła się z Anglią, ta nazwa działa magicznie.

Z mitem Wembley zmaga się każde pokolenie polskich piłkarzy, tyle że dla obecnego to już trochę jak niemy film. Taśma z golem Jana Domarskiego i interwencjami Jana Tomaszewskiego w końcu zerwie się w odtwarzaczu.

Mamy młodą drużynę (tylko Marcin Wasilewski, Tomasz Kuszczak i Rafał Murawski są po trzydziestce), która co prawda Wembley z 1973 r. nie może pamiętać, ale zdaje sobie sprawę z wagi dzisiejszego spotkania.

– We mnie Anglicy zawsze wzbudzali większe emocje niż ktokolwiek inny. Marzyłem o grze w Premiership. Nie muszę żadnego z kolegów na ten wieczór motywować. Jeśli już, to raczej hamować – mówi Marcin Wasilewski, który dziś będzie kapitanem w zastępstwie kontuzjowanego Kuby Błaszczykowskiego.

– Mam w głowie taki mecz, kiedy Jerzy Brzęczek strzelił gola na 1:2 i liczyłem, że jeszcze nie wszystko stracone – Przemysław Tytoń wspomina spotkanie z 1999 roku. Ten sam mecz zapamiętał Kamil Grosicki. – Paul Scholes strzelił nam trzy gole, jednego ręką. Mocno to przeżyłem. Pamiętam też eliminacje mundialu 2006, kiedy Tomasz Frankowski strzelił gola, ale i tak...