Instrumenty makroostrożnościowe: między elastycznością a przejrzystością

źródło: Rzeczpospolita

Polityka makroostrożnościowa staje przed trudnym zadaniem zapewnienia stabilności finansowej. Naturalne są pytania o to, jakimi środkami należy to osiągnąć.

Piotr Bańbuła

Chcielibyśmy przede wszystkim wiedzieć, jak skuteczne są poszczególne instrumenty, z jakimi kosztami się wiążą i jak oddziałują na siebie. Wyzwanie i trudność polegają na tym, że zgromadzona wiedza z tej dziedziny jest relatywnie skromna.

Ryzyko systemowe, które w niektórych obszarach mogłaby ograniczać polityka makroostrożnościowa, często dzieli się na dwa wymiary: cykliczny i strukturalny. Oddziałując polityką makroostrożnościową w wymiarze strukturalnym, staramy się przede wszystkim zwiększyć odporność systemu i w większym stopniu reagujemy na zawodność rynku poprzez ustalanie reguł gry. Z ekonomicznego punktu widzenia legitymizacja polityki makroostrożnościowej jest tu największa – koszty (np. po stronie wzrostu gospodarczego) byłyby bardzo małe, a korzyści w postaci ograniczenia ryzyka systemowego duże. Instrumenty o charakterze strukturalnym mają ograniczać wpływ takich zjawisk, jak status „zbyt dużych, by upaść" (too big to fail), nadmiernych powiązań pomiędzy instytucjami (interconnectedness) czy nagłych wyprzedaży aktywów (fire sales)....