Nie zawsze policjant odejdzie na własne życzenie

autor zdjęcia: Danuta Matloch

źródło: Fotorzepa

Zdarza się, że policjanci składają raporty o zwolnienie na własną prośbę, aby uprzedzić decyzję przełożonych, np. gdy przeciwko nim wszczęte zostaje postępowanie dyscyplinarne, którego konsekwencją będzie wydalenie ze służby

Nawet jeśli funkcjonariusz chce sam odejść ze służby, przełożony może zastosować inną podstawę jego zwolnienia. W takiej sytuacji kieruje się interesem służby, a nie interesem podwładnego.

Zwolnienie policjanta ze służby możliwe jest tylko w sytuacjach przewidzianych w ustawie o policji (dalej uop). W przypadku niektórych z nich zwolnienie takie jest obligatoryjne (art. 41 ust. 1 uop), w innych fakultatywne (art. 41 ust. 2 uop). Ustawa pozwala też na rozwiązanie stosunku służbowego z policjantem w sytuacji, gdy on sam zgłasza pisemny wniosek o wystąpienie ze służby. Wówczas, zgodnie z art. 41 ust. 3 uop zwalnia się go w terminie do trzech miesięcy od dnia takiego zgłoszenia.

Użycie w tym przepisie zwrotu „zwalnia się" oznacza, że zwolnienie ze służby na tej podstawie ma charakter obligatoryjny, a zatem nie zostało pozostawione uznaniu administracyjnemu (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 7 października 2010 r. II SA/WA 904/10).

Mimo to są jednak sytuacje, gdy wniosek funkcjonariusza o wystąpienie ze służby nie będzie mógł być zrealizowany.

Datę ustali przełożony

Również proponowana przez policjanta data, w jakiej chciałby on odejść ze służby, nie jest wiążąca dla organu. Przełożony funkcjonariusza ma w tym zakresie całkowicie wolną rękę, musi tylko pamiętać, aby zmieścić się w trzech miesiącach od daty złożenia przez policjanta raportu o zwolnienie.

Powstaje jednak pytanie, czy zwolnienie, o którym mowa w tym przepisie, to zwolnienie ostateczną decyzją, czy też wystarczy, że w terminie...