Panie prezydencie: widzimy się na meczu

autor zdjęcia: Waldemar Kompała

źródło: Fotorzepa

Stefan Szczepłek

Poprzednicy Andrzeja Dudy – poza Aleksandrem Kwaśniewskim – rozumieli, że nawet jeśli sport ich nie pasjonuje, to jest bardzo bliski wyborcom – pisze publicysta „Rzeczpospolitej".

Tylko jeden prezydent został zapamiętany jako ten, którego związki ze sportem wykraczały poza konstytucyjne obowiązki. Aleksander Kwaśniewski był i jest kibicem i na stadion szedł dla przyjemności. Nim zamieszkał w Belwederze, był ministrem do spraw młodzieży i sportu oraz prezesem Polskiego Komitetu Olimpijskiego.

Do legendy przeszły jego pożegnania ze sportowcami odlatującymi na igrzyska olimpijskie. Każdego znał z imienia i nazwiska, wiedział, jakie ma rekordy życiowe, z prawie każdym rozmawiał indywidualnie i poklepywał na pożegnanie jak kolega. A potem sam jechał na igrzyska (do Atlanty), na piłkarskie mistrzostwa świata (do Korei) czy do Zakopanego, żeby kibicować Adamowi Małyszowi. Dziś także jeździ na mecze.

To w czasach prezydentury Kwaśniewskiego podjęto decyzję o wypłacaniu comiesięcznych emerytur medalistom olimpijskim. Trudno się dziwić, że sportowcy z pokolenia Orłów Górskiego stanowili zawsze trwały elektorat SdRP i SLD, a niektórzy (jak Jerzy Kulej, Grzegorz Lato czy Ryszard Szurkowski) stali się posłami i senatorami lewicy.

Bronisław Komorowski otwierał na Stadionie Narodowym w Warszawie piłkarskie mistrzostwa Europy i mistrzostwa świata w siatkówce. Potem udekorował prezesa Polskiego Związku Piłki Siatkowej Mirosława Przedpełskiego Krzyżem Kawalerskim.

Trzy tygodnie później Przedpełski trafił z zarzutami korupcyjnymi do aresztu,...