Kiedy wymeldowanie z pobytu stałego jest uzasadnione

autor zdjęcia: Bartosz Jankowski

źródło: Fotorzepa

Z ustawy o ewidencji ludności wynika, że obowiązek meldunkowy ciąży na osobie opuszczającej miejsce dotychczasowego pobytu

źródło: materiały prasowe

Robert 
K. Adamczewski

Orzeczenie o wymeldowaniu z pobytu stałego wymaga ustalenia, czy opuszczenie lokalu ma charakter trwały i czy było dobrowolne.

Na obowiązek meldunkowy składają się trzy elementy: zameldowanie się w miejscu pobytu stałego lub czasowego, wymeldowanie się z takiego pobytu oraz zgłoszenie wyjazdu i powrotu z wyjazdu poza granice RP.

Obowiązek meldunkowy ciąży na osobie opuszczającej miejsce dotychczasowego pobytu (art. 33 ust. 1 ustawy z 24 września 2010 r. o ewidencji ludności – dalej: ustawa). Gdy obowiązek ten nie zostanie dobrowolnie zrealizowany, wówczas na podstawie art. 35 ustawy organ gminy wydaje z urzędu lub na wniosek uprawnionego podmiotu (właściciela lub podmiotu dysponującego tytułem prawnym do lokalu) decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu. W tym samym bowiem czasie, zgodnie z art. 27 ust. 2 ustawy, można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego lub czasowego (zob. też wyrok NSA z 1 lipca 2008 r., sygn. akt II OSK 739/07).

Faktyczne przebywanie i zamiar

Pobytem stałym – zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy – jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania. Na pojęcie zamieszkiwania składają się zatem dwa elementy, tj. faktyczne przebywanie i zamiar. Opuszczenie miejsca pobytu stałego cechować musi zatem zarówno element faktyczny, polegający na stałym nieprzebywaniu w mieszkaniu, jak i element wolicjonalny, łączony z dobrowolnością zmiany miejsca pobytu.

Dla zaistnienia przesłanki opuszczenia miejsca...