Brakuje marzenia

autor zdjęcia: Roman Bosiacki

źródło: Fotorzepa

W roku 2016 okazało się, że większość Brytyjczyków straciła wiarę w europejski projekt. I to dotyczy całej Unii – pisze polityk PSL, były premier.

Brexit jest dla Europy jak Fukushima dla Japonii. Niespodziewany i tragiczny. Samo pytanie – być czy nie być w Unii Europejskiej – wydawało się szalone, a co dopiero odpowiedź z 23 czerwca 2016 roku.

Wstrząs wykoleił elity z utartego szlaku i dotknął na jeden dzień rynków oraz zwykłych ludzi. Ministrowie spraw zagranicznych Niemiec oraz Francji rzucili na stół pomysł – więcej Unii w Unii – jako standardową terapię, która nie działa zapewne z uwagi na zbyt małą dawkę leku – teraz będzie jeszcze więcej. W Polsce naczelny polityk zaproponował nowe traktaty: nowe powinny być chyba inne od niemiecko-francuskich, a więc mniej Unii w Unii. Sumując, wygląda na to, że traktatowo będzie mniej więcej bez zmian, na razie. Europejczycy po jednym dniu niespokojnego zaciekawienia zajęli się swoimi sprawami, sądząc, że i tak nic od nich nie zależy. Rynki zdyskontowały zmianę i powróciły do trendów – giełda amerykańska testuje maksima, a polska minima.

Czy Unię Europejską można uratować? A może lepiej zastanówmy się, dlaczego mielibyśmy ratować? Dlaczego UE? Szukajmy analogii. Wielu słyszało o amerykańskim marzeniu. Nadspodziewanie wielu wie nawet, na czym polega amerykańskie marzenie. A czy my tu i teraz możemy powiedzieć, że mamy europejskie marzenie? Czy my mamy polskie marzenie? Czy też – mamy to wszystko gdzieś?

Kiedyś na początku transformacji mieliśmy wspólne marzenia....