Nieprecyzyjne stawki i zasady dla usługodawców to zmora dla przedsiębiorców

Resort pracy niedokładnie wyjaśnia, jak stosować nowe przepisy o ustalaniu minimalnego wynagrodzenia dla zleceniobiorców. Zatrudniający narzekają, że przygotowane w pośpiechu regulacje mają zbyt dużo luk.

Grażyna Ordak

Chodzi o ustawę z 22 lipca 2016 r. o zmianie ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę oraz niektórych innych ustaw (DzU z 2016 r., poz. 1265; dalej – nowelizacja). Objęto nią określone umowy zlecenia (art. 734 kodeksu cywilnego) oraz o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu (art. 750 k.c.). Ich wykonawcom zagwarantowano m.in. co najmniej minimalną stawkę za godzinę świadczenia usług (w 2017 r. – 13 zł). W ten sposób pozycja osób, które nie są zatrudnione na etacie, została zrównana z pracownikami.

Można za darmo

Nowelizacja określa szczegółowe zasady ustalania minimalnego wynagrodzenia określonego w niej dla zleceniobiorców (w tym samozatrudnionych). Tymczasem według kodeksu cywilnego umowa zlecenia może przybrać nieodpłatny charakter, jeśli tak wynika z treści umowy lub z okoliczności (art. 735 § 1 k.c.). Nowelizacja natomiast w ogóle nie zmienia kodeksu cywilnego. Jaki w takim razie jest stosunek obu aktów prawnych?

Wątpliwość dotyczy tego, czy po wejściu w życie nowelizacji (część przepisów weszła w życie od 1 września 2016 r., a głównie od 1 stycznia 2017 r.) strony mogą zawierać nieodpłatne umowy zlecenia, czy za każdą trzeba będzie płacić co najmniej minimalną stawkę za godzinę świadczenia usług.

Resort pracy dopuszcza,...