Klęska, która obudziła naród

źródło: Wikipedia

Irlandczycy witają uwolnionych na mocy amnestii uczestników powstania wielkanocnego (Dublin, 18 czerwca 1917 r.).

źródło: Wikipedia

Eamon de Valera, jeden z przywódców powstania, późniejszy premier i prezydent Irlandii.

źródło: Wikipedia

James Conolly, założyciel Armii Obywatelskiej i dowódca powstańczych wojsk.

24 kwietnia 1916 r. to jedna z najważniejszych dat w historii Irlandii. Tego dnia, w wielkanocny poniedziałek, wybuchło w Dublinie antybrytyjskie powstanie. Mimo że zostało brutalnie zdławione, przyczyniło się do odzyskania przez Irlandię niepodległości po ośmiu wiekach angielskiej dominacji.

Historia Irlandii sięga III stulecia przed naszą erą, kiedy na Zielonej Wyspie zaczęła się tworzyć kultura lateńska, powiązana z napływem plemion celtyckich z dolin środkowego Renu i dzisiejszej Szampanii. W pierwszych stuleciach naszej ery Celtowie irlandzcy, zwani Irami, dokonywali zbrojnych wypadów na tereny skolonizowanej przez imperium rzymskie Brytanii. Po chrystianizacji ludności wyspy przez św. Patryka irlandzcy mnisi zaczęli głosić nauki Chrystusa w kraju Piktów (dzisiejszej Szkocji) i w północnych regionach obecnej Anglii.

W 795 r. do wybrzeży Irlandii dotarły pierwsze drakkary wikingów. Odtąd mieszkańcy wyspy zmagali się z ich najazdami przez przeszło 300 lat. Ale ostateczne przepędzenie skandynawskich agresorów nie było końcem kłopotów. W latach 1169–1171 nastąpiła seria najazdów Anglonormanów pod wodzą angielskiego króla Henryka II Plantageneta. Najeźdźcy zajmowali kolejne dzielnice Irlandii. Tylko niewielka część przybyszów zdołała się zasymilować, ponieważ Celtowie skrzętnie strzegli odrębności swoich obyczajów i języka. I to właśnie język staroiryjski, z którego wywodzi się współczesny język irlandzki, utrwalał w mieszkańcach wyspy poczucie tożsamości i wspólnoty narodowej.

W 1533 r. król Anglii Henryk VIII Tudor odrzucił...