Syndyk walczącego socjalizmu

źródło: Getty Images

Podczas pokazowego procesu Borys Sawinkow przyznał się do działalności kontrrewolucyjnej i szpiegostwa. Karę śmierci zamieniono mu na dziesięć lat więzienia.

źródło: Wikipedia

Borys Sawinkow (pośrodku) jako minister wojny w rządzie Aleksandra Kiereńskiego (1917 r.).

Borys Sawinkow, lewicowy terrorysta, który w 1920 r. u boku wojska polskiego walczył przeciwko bolszewikom, kilka lat później stał się powodem dyplomatycznego konfliktu między Polską a Rosją bolszewicką. Ostatecznie czekiści zwabili go do ZSRR i wtrącili do więzienia.

Leszek Szymowski

Pod koniec września 1921 r. na biurko Feliksa Dzierżyńskiego trafił gruby plik dokumentów zawierający nazwiska wrogów rewolucji. Dzierżyński był już szefem Czeka, tajnej policji politycznej, która stała się oczkiem w głowie Włodzimierza Lenina. Powołano ją w grudniu 1917 r., aby „walczyła z kontrrewolucją i sabotażem", co w praktyce oznaczało mordowanie wszystkich zwolenników starego porządku i wszystkich niechętnych bolszewickiej władzy. Kierownictwo tworzącego się robotniczego państwa wciąż uważało, że wrogowie rewolucji są niebezpieczni i zrobią wszystko, aby obalić nowy rząd i przywrócić monarchię oraz stary porządek, dlatego potrzebna jest specjalna instytucja, aby im się przeciwstawić. Potwierdzić miało to wydarzenie, do którego doszło 30 sierpnia 1918 r. w Zakładach Michelsona w Moskwie. 28-letnia Fanny Kapłan strzelała wówczas do Lenina i ciężko go raniła. Krótkie, brutalne śledztwo wykazało, że Kapłan była aktywną działaczką Partii Socjalistów-Rewolucjonistów (eserowców), radykalnego ugrupowania, które dążyło do tego, aby Rosję przekształcić w republikę demokratyczną z klasą chłopską jako główną warstwą społeczną.

Zamach, który omal nie pozbawił Lenina życia (wódz rewolucji do końca życia zmagał się z jego skutkami),...