Los zdrajcy

źródło: Wikipedia

Władimir Gil-Rodionow (1906–1944)

źródło: Wikipedia

Ochotnicy rosyjscy wspierali niemiecką armię w walce z komunistyczną partyzantką

źródło: Wikipedia

Generał Andriej Własow przemawia do własowców z Rosyjskiej Armii Wyzwoleńczej (ROA)

Pamięć historyczna Rosji hołubi mit powszechnego ruchu oporu wobec hitlerowców. Ale wizerunkowe sprzeczności dobrze oddaje postać Władimira Gila-Rodionowa, dowódcy rosyjskiej brygady SS, który dostał od Stalina Order Czerwonego Sztandaru.

Jak się zachować, gdy na szali leży własne życie? W 1941 r. przed takim dylematem stanęły miliony sowieckich żołnierzy. Odtajnione archiwa rosyjskiego ministerstwa obrony świadczą o tym, że spora część armii nie chciała umierać za bolszewików, poddając się masowo Niemcom. Samych dezerterów naliczono 700 tys., o czym po czterech miesiącach wojny meldował Stalinowi ludowy komisarz NKWD. W tym samym czasie w niewoli znalazło się 3,5 mln obrońców ZSRR. Nic dziwnego, że w grudniu 1941 r. z przedwojennych sił zbrojnych liczących ok. 5 mln osób, w szeregach pozostało nie więcej niż 8 proc. żołnierzy i oficerów.

Gil czy Rodionow?

Jednym z tych, którzy już w lipcu znaleźli się w niewoli, był podpułkownik Władimir Gil, szef sztabu 229. Dywizji Strzeleckiej RKKA. Jak wiadomo, Stalin zgotował swoim żołnierzom straszny los, gdyż w 1929 r. odmówił podpisania konwencji genewskiej o traktowaniu jeńców wojennych. Po wybuchu wojny wszyscy, którzy wpadli w niemieckie okrążenie, zostali na mocy decyzji Stalina uznani automatycznie za zdrajców. Z kolei drugi zbrodniarz, Hitler, wykorzystał takie okoliczności do perfidnego skazania milionów sowieckich jeńców na śmierć z głodu i chorób.

Władimir Gil trafił do strasznego miejsca zwanego...