Od Zatoki Ryskiej po Kamieniec Podolski

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Żołnierze polscy w drodze na pozycje

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Józef Piłsudski (w środku) z gen. Leonardem Skierskim (obok Piłsudskiego, z prawej), dowódcą 4. Armii podczas przeglądu dywizji grupy uderzeniowej, Dęblin 13 – 16 sierpnia 1920

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Siemion Budionny, dowódca bolszewickiej 1. Armii Konnej

źródło: EAST NEWS

Żołnierze 1. Armii Konnej

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Rtm. Roman Abraham

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Oddział ochotników ze Lwowa

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Kpt. Bolesław Zajączkowski (z lewej), dowódca oddziału, który stawił czoło bolszewikom pod Zadwórzem

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Stanisław Kaczor-Batowski „Obrona Zadwórza"

źródło: narodowe archiwum cyfrowe

Kopiec upamiętniający bitwę pod Zadwórzem

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Polscy żołnierze nad Stochodem

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Gen. Edward Rydz-Śmigły w wojnie z bolszewikami dowodził 3. Armią

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Działa sowieckie zdobyte przez Polaków. Na jednym z nich napis „Czarnobyl”

źródło: Forum

Polskie sanitariuszki w Prużanie

źródło: Forum

Gen. Franciszek Krajowski, dowódca 18 DP wraz ze swoim sztabem. Czech z pochodzenia, był jednym z najlepszych generałów w wojnie 1920 r.

źródło: MUZEUM WOJSKA POLSKIEGO W WARSZAWIE

Jerzy Kossak „Bój pod Dytiatynem”, centralna część tryptyku

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Uchwała Sejmu Wileńskiego o przyłączeniu Wileńszczyzny do Polski

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Generał Lucjan Żeligowski

źródło: Archiwum „Mówią Wieki"

Rewers medalu pamiątkowego za wojnę 1918 – 1920

źródło: EAST NEWS

Cmentarz żołnierzy polskich poległych w 1920 r., na Antokolu w Wilnie

• 525147

Wojna polsko-sowiecka 1919 – 1920, wyjąwszy dramatyczny moment, gdy w sierpniu 1920 roku Armia Czerwona doszła – po własną zgubę – nad Wisłę, toczyła się na Kresach.

Na rozległych przestrzeniach od Zatoki Ryskiej po Kamieniec Podolski rozstrzygały się losy odrodzonego państwa polskiego – jego niepodległość i granice wschodnie. To tam wreszcie decydowało się, czy rewolucja bolszewicka rozleje się po Europie.

Powodem wojny jest konflikt ideologii, interesów i aspiracji terytorialnych obu stron. W obliczu klęski Niemiec i Austro-Węgier Armia Czerwona w listopadzie 1918 roku rusza na zachód, aby zająć obszary wchodzące do niedawna w skład imperium Romanowów. Z kolei Polacy, zwłaszcza ci pochodzący z Kresów, pragną odbudować Rzeczpospolitą w granicach zbliżonych do przedrozbiorowych. Na ziemiach dawnego Wielkiego Księstwa Litewskiego tworzą się ośrodki polskiej administracji i oddziały samoobrony.

Areną walk na początku stycznia 1919 roku staje się Wilno, skąd bolszewicy wypierają polską samoobronę. W połowie lutego oddziały Wojska Polskiego ścierają się z Armią Czerwoną koło Mostów na Białorusi. W następnych tygodniach formuje się front. W 1919 roku to Polacy maja inicjatywę. Korzystając z tego, że przeciwnik jest zaabsorbowany na frontach rosyjskiej wojny domowej, docierają na północy aż do Dźwiny i Berezyny, a na południu do Winnicy i Kamieńca Podolskiego. Potem Piłsudski wstrzymuje ofensywę – nie zamierza wspierać przeciwko bolszewikom białogwardzistów gen. Denikina, skoro ten nie chce oddać Polakom więcej niż dawny Prywiśliński...