Pisanie to sprawa fizjologiczna

autor zdjęcia: Danuta Matloch

źródło: Fotorzepa

Sławomir Mrożek mówi,że to co się nazywa teatrem nowoczesnym wcale mu się nie podoba

Minęło więcej niż dziesięć lat od ostatniego razu, kiedy miałem okazję rozmawiać z Mrożkiem, w 1998 roku u niego w domu w Krakowie. Hiszpański wydawca Mrożka udostępnia mi jego adres w Nicei. Piszę do niego. Mija parę tygodni, aż otrzymuję odpowiedź od jego żony Susany Osorio: „Sławomir jest zachwycony możliwością Pańskiego przyjazdu, więc czekamy na Pana z otwartymi ramionami...". Na parterze kamienicy w stylu secesyjnym czworo dzieci rodziny aszkenazyjskiej przychodzi mi z pomocą: „Mrożek? Ostatnie piętro!" – krzyczą. Na schodach Mrożek wita mnie jak zawsze z uprzejmym uśmiechem. Zasiadamy w gabinecie – jasnym, skromnym i przytulnym. „Tu będzie nam spokojnie...".

Rz: Opuścił pan Polskę w 1963 roku, ponieważ – jak wielokrotnie pan mówił – czuł się „ograniczony". Od tamtej pory żył pan we Włoszech, Francji i w Meksyku, Krakowie. Od dwóch lat mieszka pan w Nicei. Czy uważa się pan za człowieka niezdolnego do zakorzenienia się?

I tak, i nie. Po pierwsze, ja jestem zakorzeniony w Polsce i teraz to widzę: całe dzieciństwo od początku... I teraz też to trwa. Zawsze pisałem po polsku, nawet mieszkając we Francji, gdzie spędziłem 21 lat. Po prostu nie dało rady pisać w innym językiem. Piszę po polsku i to jest nie do wymienienia, bo jest to język mojej matki, no i ojca oczywiście. Jakiekolwiek języki, które znałem czy jeszcze znam, są to narzucone języki. Kundera na...