Chaplin i joga

źródło: Plus Minus

Irena Lasota

À propos dumy i radości z wyboru (mianowania?) premiera Donalda Tuska na stanowisko szefa (przewodniczącego?) Rady Europejskiej.

Jedni cieszyli się, że ten wybór jest oznaką docenienia walorów politycznych premiera Tuska, inni, że jest to oznaka znaczenia i siły Platformy Obywatelskiej, inni wiwatowali, że Platforma się teraz rozpadnie, a jeszcze inni, że śmieli się, że trudno mu będzie prowadzić posiedzenia Rady Europejskiej, nie znając angielskiego, będąc więc skazanym na tłumaczenia z polskiego na kilkanaście języków. Ogólnie panowała zgoda, że funkcja jest mało istotna sama w sobie, ale też słychać było zachwyt, że Polska została doceniona, że należy być dumnym, że to właśnie Polakowi przyznano tak zaszczytną (choć nieistotną) funkcję.

Obcokrajowców często dziwi, że Polacy, obywatele bądź co bądź dużego państwa (szóste co do liczby mieszkańców w Unii Europejskiej), cieszą się tak z (wątpliwych czasami) sukcesów swoich ziomków. O Polak! Patrz tu, to Polak! – cieszą się, jakby byli mieszkańcami Słowenii (mylonej ze Słowacją) czy malutkiej Malty.

Zauważyłam to najpierw w latach 70., w Stanach...