Gmach zaplątany w politykę

autor zdjęcia: Juliusz Multarzyński

źródło: Rzeczpospolita

Autorka książki o dziejach opery w Polsce i Teatru Wielkiego Małgorzata Komorowska opowiada,
 jak po II wojnie odbudowywano budynek przy placu Teatralnym.

Jest pani badaczką życia operowego w Polsce.

Małgorzata Komorowska: A Teatr Wielki - Opera Narodowa zaangażował mnie na 2 lata jako eksperta przy digitalizacji swoich archiwaliów. To element ogromnego projektu realizowanego z funduszy unijnych. Chodzi m.in. o uporządkowanie i udostępnienie informacji o przeszłości Teatru i jego dokonaniach. Z tej pracy wynikła moja książka o operze w dziejach Teatru Wielkiego.

Pisząc historię najważniejszej sceny operowej w Polsce i jednej z największych w Europie, zwróciła pani uwagę na to, jak silnie ta instytucja wpleciona była w politykę.

Tak było od początku. Zaczynam opowieść od Władysława IV, który w XVII wieku stworzył teatr operowy w Zamku Królewskim, w wieku XVIII August III Sas zbudował Operalnię. W obu przypadkach była to opera włoska. Polska opera zrodziła się później, za panowania ostatniego króla, wtedy też powstał na placu Krasińskich teatr, do którego przylgnęła nazwa Teatru Narodowego.

Dzieje Teatru Wielkiego rozpoczęły się po rozbiorach?

Tak. W 1825 roku wmontowano kamień węgielny pod jego gmach zaprojektowany przez Antonia Corazziego. Otwarcie odbyło się dwa lata po upadku powstania listopadowego. A przed wybuchem powstania styczniowego, po krwawo stłumionej manifestacji patriotycznej, władze carskie na placu Teatralnym...