Kiedy lokal uznajemy za samodzielny

Z ustawy o własności lokali nie wynika wymóg, by samodzielnym lokalem mieszkalnym mógł być tylko ten wyposażony we wszystkie niezbędne urządzenia. Niektóre z nich, np. węzeł sanitarny, mogą znajdować się poza lokalem.

Ustanowienie odrębnej własności lokalu wymaga uprzedniego stwierdzenia przez właściwy organ – w drodze zaświadczenia – samodzielności takiego lokalu na podstawie przepisów ustawy o własności lokali [dalej u.w.l.]. Atrybuty samodzielności lokali nie zostały w ustawie bliżej opisane, jednak w orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że charakteryzuje się ona tym, że właściciel i inne osoby korzystające z lokalu mają do niego swobodny dostęp, a także tym, że korzystanie z lokalu zgodnie z jego funkcją nie wymaga korzystania z innych lokali.

Definicja ustawowa

Zgodnie z art. 2 ust. 2 u.w.l. samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokojeniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie zaś do unormowania zawartego w ust. 4 tego przepisu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, inne jego pomieszczenia, nawet jeżeli do niego bezpośrednio nie przylegają lub są położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym lokal wyodrębniono, np. piwnica, strych, komórka, garaż.

Tak brzmi przepis, a w praktyce dość często dochodzi do sporów na tle rozumienia przesłanek warunkujących uznanie lokalu za...