Mieszczanie teraz nie kupują obrazów

autor zdjęcia: Darek Golik

źródło: Fotorzepa

Antoni Starowieyski, malarz | Fascynowały mnie przęsła, chodziłem sobie pod most kolejowy czy most Poniatowskiego i rysowałem. Potem z tej fascynacji powstały płótna.

Rz: Drażnią pana pytania o ojca? Wielki, ekscentryczny Franciszek Starowieyski...

Jeśli się pojawiają zbyt często, to tak.

Trzeba było zostać inżynierem, to uciekłby pan od nich.

I to był błąd. Wpakowałem się po uszy... (śmiech)

A brat?

Skończył rzeźbę.

Nie uciekł zbyt daleko.

Gdybyśmy bardzo chcieli uciekać od ojca, to faktycznie zostalibyśmy inżynierami, choć nie wiem, czy to oznaczałoby ucieczkę, bo tata miał takie zapędy, że uważał się także za inżyniera.

Ech, kimże on w swych opowieściach nie był...

Znam ludzi, których zapewniał, że latał odrzutowcem...

W jednym jest pan do niego podobny. Jest pan w gruncie rzeczy bardzo tradycyjnym malarzem.

Malarska tradycja kształtuje język, jakim posługuje się malarz, ale jednocześnie dzięki temu pozwala stworzyć coś nowego, coś, czego wcześniej nie było. Bo tradycja nie jest żadnym rytuałem, staram się dzięki niej powoływać do życia swoje treści. Oczywiście można przeszłość traktować jako garb, obciążenie, ja jednak używam tego bagażu tradycji...

Bagażu, nie garbu?

Jeśli tradycja to pewne ustalone reguły gry, reguły malarskiego warsztatu, to jest ona walorem. Uznaję podstawowe zasady: gdzie góra, gdzie dół, środek...