Zawód: pisarka

źródło: Reporter

U Marty Masady wszystkiego jest za dużo – Żydów, gojów, Holokaustu w wersji pop... Fot. Robert Stachnik

autor zdjęcia: Mariusz Grzelak

źródło: Reporter

Zośka Papużanka i jej sztampowy obraz schyłku PRL

autor zdjęcia: Łukasz Szelag

źródło: Reporter

Powieść Magdaleny Parys powinna trafić do ponownej redakcji

źródło: materiały prasowe

Katarzyna Tubylewicz pisze prostą polszczyzną, ale i tak zalicza wpadki

Nowe książki autorek średniego pokolenia rozczarowują. 
Jak jeden mąż.

Choć literatura dzieli się przede wszystkim na dobrą i złą, to nie da się ukryć, że płeć ma w niej znaczenie. Wbrew pozorom nie chodzi o to, że kobiety czytają i piszą inaczej niż mężczyźni i w inny sposób patrzą na świat. To oczywiste. Nie chodzi również ani o ujęcia genderowe, ani o krytykę feministyczną. Pozycja kobiet w literaturze polskiej jest dwuznaczna z zupełnie innej przyczyny.

Na czym ta dwuznaczność polega? Z jednej strony istnieją pisarki doceniane przez media głównego nurtu i nagradzane, jak choćby Joanna Bator, Magdalena Tulli czy Olga Tokarczuk. Z drugiej strony te same media pomijają lub traktują z góry całe grono popularnych autorek. Świetnym tego przykładem mógł być pogardliwy tekst Ignacego Karpowicza w „Gazecie Wyborczej" wymierzony w Małgorzatę Kalicińską. Autorka „Domu nad rozlewiskiem" zasłużyła sobie przed trzema laty na środowiskowy lincz, komentując książki nominowane do Nagrody Nike.

Wprawdzie rację można było jej przyznać jedynie częściowo (trudno nie zgodzić się z tym, że z reguły nagrody literackie dostają powieści opisujące ciemną stronę ludzkiej egzystencji), jednak atak Karpowicza był niewspółmierny do blogowego wpisu Kalicińskiej i po prostu nieelegancki (przypomnijmy efekciarską puentę tekstu pisarza: „W pokoju zajmowanym przez dział promocji mego wydawcy wisiała kiedyś wielka kartka, a na niej...