Po przerwie w zwolnieniu nie zawsze nowy okres zasiłkowy

Prawo do zabezpieczenia społecznego nie ma charakteru bezwzględnego, a ochrona na wypadek niezdolności do pracy wywołanej chorobą podlega limitowaniu. Jednym z czynników reglamentujących długość zasiłku chorobowego jest relacja zachodząca między niezdolnością do pracy a rodzajem jednostki chorobowej ją wywołującym.

Tak uznał Sąd Najwyższy w wyroku z 5 maja 2016 r. (II BU 4/15).

Ubezpieczona odwołała się od decyzji ZUS, którą odmówiono jej prawa do zasiłku chorobowego. Powodem było to, że niezdolność do pracy została spowodowana tą samą chorobą co poprzednia, a przerwa pomiędzy okresami choroby nie przekraczała 60 dni. Powódka leczyła się na zespół cieśni nadgarstka – pierwotnie prawego, a następnie lewego.

Sądy I i II instancji przyznały rację ZUS-owi. Przyjęły, że leczenie operacyjne dwuetapowe zespołu cieśni nadgarstka obustronnego należy do zasad leczenia, a okres niezdolności do pracy wynika z istnienia tej samej jednostki chorobowej (ten sam układ kostno-stawowy i nerwowy, ten sam mechanizm powstania dolegliwości i ten sam numer statystyczny choroby G56.1 według Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych ICD-10).

Ubezpieczona wniosła skargę do Sądu Najwyższego. SN ją oddalił.

W pierwszej kolejności SN podniósł, że prawo do...