Brytyjska komedia omyłek

autor zdjęcia: Justin Talis

źródło: AFP

źródło: AFP

Theresa May – przekonująca wcześniej do pozostania w Unii – okazała się rzecznikiem radykalnego kursu twardego brexitu.

Od kilkunastu miesięcy panuje tu pogoń za mirażami, w której politycy notorycznie osiągają skutki dokładnie odwrotne do zamierzonych. Polityka w kraju, w którym upadły wszelkie standardy debaty publicznej, osiąga właśnie poziom absurdu.

Brytyjska premier Theresa May swoją zaskakującą decyzję o przedterminowych wyborach parlamentarnych tłumaczyła potrzebą uzyskania „silnego i stabilnego przywództwa" w obliczu zbliżających się negocjacji z Unią Europejską. Większość komentatorów od początku przekonana jednak była, że rzeczywiście chodziło jej o wykorzystanie niezwykle korzystnych sondaży do zmiażdżenia politycznej konkurencji, a przez to wzmocnienie własnej pozycji w partii torysów. Wybory, jak wiadomo, przyniosły nieprzewidziane rezultaty: Konserwatyści, zamiast zyskać posłów, stracili większość w parlamencie, a rząd, który miał być „silny i stabilny", stał się słaby i chwiejny.

Ten zdumiewający schemat działania zapoczątkował premier David Cameron, decydując się na przeprowadzenie eksperymentu z demokracją bezpośrednią, czyli zeszłorocznego referendum brexitowego. Historia tego niezwykłego zdarzenia złożona jest z wielu pozornie absurdalnych decyzji, a jednak widać w nich pewną spójność i układa się w bardzo logiczny, choć czasem paradoksalny, ciąg przyczyn i skutków. Warto się tej historii przyjrzeć, bo brytyjska kampania referendalna w 2016 r. i jej konsekwencje są kluczem do zrozumienia stanu, w jakim dziś znajduje się Wielka Brytania.

Parlament radykałów

Już sama geneza brexitu zawiera zalążek przyszłych paradoksów. Jego praprzyczyn można bowiem...