Sens polskiego cierpienia

autor zdjęcia: Danuta Matloch

źródło: Fotorzepa

Zanim polska debata intelektualna ostatecznie padnie z głodu, nauczmy się znów debatować, chociaż uzgodnijmy na początek przynajmniej wspólny temat naszej dalszej rozmowy. Mesjanizm i pasjonizm – jak zawsze – nadają się do tego idealnie.

Polska, Panowie, jest nieśmiertelna, a nie umarła i nigdy nie umrze" – tymi słowami zwrócił się do rodaków zgromadzonych w paryskim Towarzystwie Literacko-Historycznym, 29 listopada 1859 roku, filozof Bronisław Trentowski. „Okrom (przestarzałe „oprócz" – red.) Słowa Bożego, które nie przeminie nigdy, a które stało się ziemskim jej posłannictwem i tchnieniem, stoi ona wciąż jeszcze, jak niegdyś stała, na trzech wiekuistych słupach. Słupem pierwszym ukazuje się pierwiastek i duch etyczny, który piastuje żywot narodów. Dzieje Polski składają się z samych ofiar, poświęceń i całopaleń, jak żadne inne. Słupem drugim jest żyjąca w nas jedynie Słowiańskość prawdziwa. (...) W niej dysze może Europy przyszłość. Lecz ona jest właściwie tylko nad Wartą, Sanem i Wisłą, nad Dźwiną i Dnieprem, to jest tylko w piersiach naszych. Bez Polaków Słowiańszczyzna to wielka mara, czcza bajka. Słupem trzecim jest Katolicyzm, Oświata Zachodu, słowem, Duch Europejski. (...) Stojąc na trzech słupach tak mocnych, tak wiekuistych, nie zginęliśmy i nie zginiemy".

Jarema Piekutowski zaś kończy swój artykuł „Polska Chrystusem Zjednoczonej Europy" („Plus Minus", 12–13 stycznia 2019) słowami: „Cieszyć może fakt, że od pewnego czasu (zwłaszcza po zakończeniu miesięcznic smoleńskich) w polskim myśleniu coraz mniej pasjonizmu, podkreślania cierpień, porażek i...