![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Bombowy problem
Od strzelających wycieraczek po terroryzm
Bombowy problem
Już średnio inteligentny uczeń szkoły podstawowej jest w stanie spowodować wybuch. W latach 70. np. najbardziej rozpowszechnione były karbid i saletra amonowa z cukrem. Jeżeli umieszczono to we względnie trwałym opakowaniu, to prawie powstawała bomba. Przeciętny student chemii może już skonstruować bombę profesjonalną i nie do rozpoznania. Np. w Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie studenci zabawiali się, nasycając odpowiednim materiałem wycieraczki, które strzelały, gdy ktoś wycierał nogi. Było to niegroźne, ale robiło dużo zamieszania.
Zdaniem insp. Zbigniewa Ruszkowskiego, dyrektora Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego KGP, do 1992 r. podstawową grupą materiałów używanych do zamachów bombowych były górnicze materiały wybuchowe (ok. 80 proc. ). Należą do nich: dynamit, amonit, karbonit, barbaryt. Pozostałe 20 proc. to materiały wojskowe (najczęściej pozostałości z II wojny światowej, wydobyte z min, pocisków itp. ) oraz pirotechniczne. Do tych ostatnich zalicza się tzw. galanterię pirotechniczną (zimne ognie, korki strzelające, zdrapaną tzw. siarkę z zapałek, petardy, świstaki) i pirotechnikę domową, czyli wszelkiego rodzaju wytwory samodziałowe.
Dyrektor Ruszkowski uważa, że dzisiaj coraz częściej stosuje się ładunki typowo terrorystyczne, o dużej sile wybuchu (ok....
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
