Sanitariuszka „Inka”

źródło: IPN

Danuta Siedzikówna „Inka”, fotografia z 1946 r.

źródło: IPN

„Inka” (z opaską Czerwonego Krzyża na ręku) w grupie kolegów z 4. Szwadronu 5. Brygady Wileńskiej AK (Białostocczyzna, lato 1945 r.) i

źródło: IPN

Szwadron „Żelaznego”, „Inka” leży pierwsza z prawej (Bory Tucholskie 1946 r.)

źródło: Fotorzepa

„Inka” wśród kolegów z 5. Brygady Wileńskiej AK

Podczas ciężkiego przesłuchania, bita i poniżana, nie wydała żadnego ze znanych jej adresów konspiracyjnych ani nie podała żadnych danych związanych z oddziałem, w którym służyła

28 sierpnia 1946 roku w gdańskim więzieniu zamordowani zostali dwaj więźniowie. Niezwykłość tej jednej z wielu komunistycznych zbrodni polegała na tym, że jedną z ofiar była 17-letnia dziewczyna – Danuta Siedzik „Inka". Zabito ją wbrew obowiązującemu komunistycznemu prawu, niepełnoletnią, oskarżoną o absurdalne, niemające miejsca zbrodnie. Zabito za ideały, którym do końca była wierna, za marzenia o wolnej i sprawiedliwej Polsce. Zabito w jej osobie symbol patriotyzmu, oddania ojczyźnie, przyjaźni i poświęcenia.

Danuta Siedzik (lub zwyczajowo – Siedzikówna, takiej bowiem końcówki nazwiska w tym czasie używano wobec młodych panien) urodziła się na Podlasiu 13 września 1928 r. we wsi Głuszczewina koło Narewki w powiecie Bielsk Podlaski. Była jedną z trzech córek (obok Wiesławy i Ireny) leśnika Wacława Siedzika i Eugenii z Tymińskich. Wychowywana była zgodnie z polskimi tradycjami patriotycznymi. Ojciec w 1913 r., podczas studiów w Petersburgu, został aresztowany przez władze carskie za udział w tajnej polskiej organizacji młodzieżowej. Zesłany w głąb imperium carów do Polski powrócił dopiero w 1926 r. Z kolei rodzina matki spokrewniona była z Piotrem Orzeszką, jednym z bliskich współpracowników Romualda Traugutta. Żoną Piotra była zaś Eliza Orzeszkowa. Danuta Siedzikówna uczyła się w szkole w Olchówce, gdzie jej ojciec pracował jako leśniczy, potem zaś...