Kroniki królów elekcyjnych

autor zdjęcia: Aleksander Jałosiński

źródło: Fotorzepa

Robert Krasowski nie polemizuje z tezą o kunkta-torstwie Tadeusza Mazowiec-kiego, ale podnosi je do rangi swoistej cnoty politycznej (zdjęcie z dnia powołania rządu Mazowiec-kiego, 12. września 1989 r.)

autor zdjęcia: Michał Sadowski

źródło: Fotorzepa

Autor książki nie podejmuje dyskusji o przeszłości Lecha Wałęsy: wszelkie wątpliwości zbywa śmiechem. Na zdjęciu były prezydent z Mieczysławem Wachowskim i Henrykiem Goryszewskim

źródło: Archiwum

Sens polityki ujawnia się dopiero po latach, gdy stajemy wobec niej w chłodnej roli historyka. Ta książka jest owocem takiego chłodu – tak anonsuje pierwszy tom swojej historii III RP Robert Krasowski

Krasowski zajął się tym, czym nie zajęli się inni – opisaniem dziejów ostatniego dwudziestotrzylecia. Przed nim zrobił to, do roku 2005, Antoni Dudek. Ale Dudek wykazał się pokorą zawodowego historyka – zebrał fakty, ale nie przesadzał z piętrzeniem wniosków, a hipotez w stylu „co by się stało, gdyby..." raczej unikał.

Wnioski – również spekulacje – to esencja książki Krasowskiego. Tytuł. „Po południu" nawiązuje do plakatu z filmu „W samo południe", którego „Solidarność" użyła w roku 1989 do agitowania za swoimi racjami. Ten tytuł nie obiecuje przeglądu zdarzeń. Obiecuje bilans. Przebrzmiały wystrzały pojedynku komunistycznej władzy z jej przeciwnikami, teraz spróbujmy skonfrontować ludzkie nadzieje z biegiem zdarzeń.

Chłód to rodzaj emocji (lub raczej braku emocji), który Krasowski w ostatnich latach próbował uczynić znakiem firmowym swojej twórczości publicystycznej. Tyle że tytuł „Po południu" opatrzony jest podtytułem: „Upadek elit solidarnościowych po  zdobyciu władzy". W tym zawiera się mocna teza i de facto emocja.

Starając się dowieść tej tezy, Krasowski nie zawsze zdoła utrzymać na twarzy maskę beznamiętnego badacza. Można wręcz dostrzec gorączkową pasję odcinania się...