Bez sprawiedliwości nawet po 56 latach

źródło: Forum

W pacyfikacji poznańskiej rewolty wzięło udział 9983 żołnierzy, 359 czołgów oraz 31 dział pancernych

autor zdjęcia: Bartosz Jankowski

źródło: Fotorzepa

Włodzimierz Marciniak podczas rewolty z karabinu ostrzeliwał siedzibę Urzędu Bezpieczeństwa, przy ul. Kochanowskiego

Bohaterowie poznańskiego powstania opowiadają „Rz” o represjach, które trwały do końca PRL. Sprawcy masakry pozostali bezkarni

„Świecą z murów kul białe rozpryski – gwiazdy mściwych, sczerniałych nieb. Nie wrócili do domów do bliskich, ci, co wyszli by wołać o chleb" – pisał w przejmującym wierszu „Czarny Czwartek" poeta Franciszek Fenikowski w lipcu 1956 r., zaledwie kilka dni po upadku antykomunistycznego powstania.

28 czerwca 1956 r. na ulice Poznania wyszło ponad 100 tysięcy mieszkańców stolicy Wielkopolski. Początkowo pracownicy: zakładów H. Cegielski (wówczas im. Stalina) i Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego. „Chcemy pracy i chleba", „Mamy prawo godnie żyć" – wołali. Później dołączyli do nich studenci i młodzież. Doszło do ulicznych walk z funkcjonariuszami UB i wojskiem. Do stłumienia powstania komunistyczne władze użyły 9983 żołnierzy, 359 czołgów, 31 dział pancernych i 36 transporterów opancerzonych. Zginęło 58 osób, ponad 600 zostało rannych. Najmłodszą ofiarą był 13-letni Romek Strzałkowski.

Komuniści przez cały okres PRL robili wszystko, by uprzykrzyć życie powstańcom. Tak los spotkał Stanisława Matyję, stolarza w poznańskim „Ceglorzu". To on 28 czerwca 1956 r. wyprowadził robotników na ulice.

– Tuż po rozbiciu przez władze powstania Matyja został aresztowany. Przez...